کز سنگ ناله خیزد

واج واج، تیرواژه های پر تیراژ مردنی ام مرا نشانه میگیرند. شلوغ بی فروغ. یا پیش از رسیدن به من تمام می کنند یا پیش از رسیدن، تمام کرده ام. جان از تو رها و زیستم. نه برای لختی باور که تو نخواهی بود. تو نتوان که نخواهی بود. چو توانی، نتوانم. چو بخواهی و توانی نتوانم که بخواهم.
بگذار زیر این واژه ها جنازه شوم و خروار خروار خاکستر خیس بر سرم بریزند. مطرود و محبوس و کرم زده. منفور مهجور ملعون. بگذار بمیرم و هیچ کس از من یادی نگیرد. بگذار بگندمو با واقعیت قرین شوم.
من اسطوره ام، اسطوره ی سیاهی های مستتر. رب النوع مدرن ترین کثافت کاری ها را. مرا سزاوار نیست که به آب دهانی متبرک کنی. مرا بیرون بکش و بالا بیاور ولی دور نریز. لگد مال کن ولی آتش نزن که خود هماره در سوختنم.